+
۱۴۰۳/۹/۱۷ | ۰۱:۱۷ | ᴺᵃᶳᵗᵃʳᵃᶰ
ولی جدی جدی بازگشت همه‌ی ما به سوی وبلاگه. :)
چنل پرایوتی که امنه و میدونم کیا میخوننش رو دارم، چنل پابلیک ناامن هم دارم، حتی چنل تک نفره که فقط خودم توش حرف بزنم رو هم دارم.
ولی بازم میام اینجا و کلی حرف میزنم و واقعا نمیدونم چرا. :)
امنیت اینجا برام بیشتره انگاری...
دوستش دارم.
وبلاگی که فکر میکنم ۴، ۵ سالی هست دارمش و رسما بچمه دیگه. :))
گفتم بچه!
پریشب تو مهمونی، واسه اینکه خودمو سرگرم کنم و از حرفای خاله‌زنکی دور باشم، خودمو با کوچولوهای جمع سرگرم کردم.
اول که میوه پوست کندم براشون و بعدم کلی با گوشیم ازشون عکس گرفتم و دلقک بازی کردم براشون.
موقع شام هم، باز یکیشون نشست کنارم و از اول تا آخر غذاش رو من هی کمکش کردم.
خلاصه که دیمیتر خونم زده بود بالا و دوباره مامان شدم.
از امشبم بذارید بگم.
رفتیم جشنواره‌ی انار و وای!
قلبم واسه تک تک اون انارا و رباشون و آبشون و همه‌چیز داشت قیلی ویلی میرفت.
با یه ظرف گنده‌ی آلوچه و کلی خرید دیگه برگشتیم خونه و من خوشحال‌ترین بودم امشب. ^---^
چون کلی خوراکی خوشمزه دارم، حیح.
البته بماند که رو به موت بودم از سرما و فشار پایین و حس مریضی.
و بابام مثل همیشه شد نجات دهنده و کتشو داد بهم.
و کل تایم بازارگردی رو با یه بلوز ساده و نازک راه اومد.🥲
هرچیم بهش گفتم بگیرش، گفت من سردم نیست، بذار تن تو باشه...
نمیدونم اگه نبود، چیکار میکردم تو این زندگی.
درسته که همیشه ازش گله دارم، ولی واقعا قلبم مال اونه.
همیشه و همه‌جا پشتمه و دوستش دارم.
خیلی زیاد.
دید حال ندارم و نزدیکم به مریضی هم، شام جداگونه برام گرفت که تقویت بشم.
خلاصه که امشب یه شیشه پر از اکلیل بودم که دست و پا درآورده و بیشترین مسببش، بابا بود. :)
