خاطرات یک عدد الکی شاد!

یه نفر رو از اون جمع صمیمی و قشنگمون حذف کردیم.

و از وقتی رفته، همه‌ی حسای خوبم برگشتن...

یه آدم جدید هم که یه مدت اومد و فرستادمش بره هم، بعد رفتنش تازه حس کردم می‌تونم دوباره نفس بکشم.

عجیبه.

حداقل واسه خودم.

آخرین باری که اینجوری آدم حذف کردم و حالم خوب بود، بهار ۳ سال پیش بود.

هنوزم گاهی دلم میگیره‌ها.

ولی خب اینکه یه سنگینی از روی سینه‌ات برداشته بشه، به مراتب مهم‌تر از دل‌گرفتگیه‌.

راستی گفتم اینجا؟ که چقدر منطقی شدم و از اون شخصیت کاملا احساسی و ضعیف فاصله گرفتم...

خیلی وقته که دیگه کسی حتی اشکم رو هم ندیده. :))

زندگی آرومه.

با دوستام همیشه لبخندام واقعیه و هنوزم بنظرم رفیق خوب، کل ماجراست.

یار میاد و میره، اونی که تا تهش میمونه و آغوشش همیشه به روت بازه، رفیقه. :)

میانترمامو دادم، دو سه تا مصاحبه کاری دعوت شدم که یا خودم نرفتم، یا اگه رفتم کنسلشون کردم.

هر ترم دانشگاه داره جدی‌تر میشه برام و کمتر زمان دارم واسه الکی چرخیدن.

همچنان دارم آلمانی رو تو دولینگو دنبال می‌کنم، تا روزی که انقدر تصمیمم جدی بشه که کلاس ثبت نام کنم و درست پیگیری کنم.

باهاش صمیمی شدم، خیلی صمیمی‌.

انقدری که الان چت دوممه و این رفاقت، برام بیش از حد ارزشمنده.

رفیق دوست‌داشتنی‌ایه.

دلم آدم جدید نمیخواد، حداقل تو این بازه‌ی زمانی.

محل دانشگاهم عوض شده و دیگه تو یه دانشکده‌ی کوچیک نیستیم.

و من متنفرم از این قضیه.

ولی خب، اعتراض هم کارمون رو به جایی نرسوند.

دلم واسه نوشتن تنگ شده بود..

خیلی زیاد.

:)

چرا درد از دست دادن، هیچوقت آروم نمی‌شه؟

چرا هر چقدرم بگذره، بازم می‌تونه باعث یه بغض گنده بشه که انگاری داره گلوت رو جر می‌ده؟

خسته‌ام از خودم که امروز تو دور دور و خوش‌گذرونی هم یهو این بغضه اومد گلومو گرفت.

من آماده‌ی فروپاشی‌ام و اینو بعید میدونم کسی حتی فکر کنه بهش، چون خودم نخواستم که تا جای ممکن حرف بزنم.

بازم امن‌ترین جایی که توش راحتم، همین وبلاگه.

فقط دو سه نفر هستن که هنوز حضورشون بهم آرامش میده.

حس می‌کنم خیلی جاها اضافه‌ام.

واسه خودم حداقل، اضافه‌ام.

دلم خیلی گرفته. خیلی.