خاطرات یک عدد الکی شاد!

منم دیگه از سکوت خسته شدم و حس میکنم دارم خفه میشم، برای همینه تصمیم گرفتم تا جایی که خود بیان بیاد فیلتر کنه وبلاگم رو بنویسم...

+ صحبتت درباره خانواده و فامیل رو خیلی خوب میفهمم... امیدوارم یه روزی همه بین آدم های درست قرار بگیریم.

بعید نیست گزارش بدن یه سریا :") که البته احتمالش کمه.

واقعا حس میکنم کلی چشم دارن نگاهم میکنن و توی قفس گیر کردم...

خیلی زور داره ادم توی وطنش و جایی که به دنیا اومده احساس نا امنی بکنه :)

نسترن عزیزم خیلی بهت افتخار میکنم و برای سلامتیت آرزو 3>

کاش منم می تونستم حتی شده خیلی کم اما نقش کوچیکی واسه ی هم نوا شدن با صدای شماها داشته باشم. و فقط یه تماشاگرِ دور ایستاده ی ناظر ظلم نباشم. اما تو شهر کوچیک ما، اگه سراغ اینترنت نری، تصور میکنی ایران در بهترین حالت ممکنه و همه چی خوبه و همه چی امن و امان.تازه سرعت اینترنت هم همیشه کنده. و واسه ی با خبر شدن از خبرهای حقیقی باید یه عالمه صبر و اعصاب به درد بخور داشته باشی تا بالاخره بفهمی تو این روزا چی گذشته.

ولی میتونم ترس و اضطرابی که وسط خیابون و دود آتیش موج میزنه رو وسط خونمون و توی دورهمی ها و سر سفره ی غذا حس کنم.خونه ی ما خودش داره یه میدون اعتراض میشه.آخه هر کدوممون عقاید و فکرای خودمونو داریم که زیاد با هم جور در نمیاد و نمی دونی چقدر ترسناکه اینکه دائم ذهنت درگیر باشه که آبجیت با شوهرش دعواش نشه، مامانت با داداشت در نیفتن و خلاصه که اونقدر تشویش هست و دارم میچشمشون که دیگه حرفام نمی تونن جایی تو وبلاگم داشته باشن و سعی میکنم فقط برای خودم بنویسم.

ولی امیدوارم تو موفق باشی 3>

❤❤❤❤❤